Ef. 2,20–21: Zbudowani na fundamencie apostołów i proroków, którego kamieniem węgielnym jest sam Chrystus Jezus, na którym cała budowa mocno spojona rośnie w przybytek święty w Panu…

Co oznaczają słowa „na fundamencie apostołów i proroków”? Wiem o trzech możliwych znaczeniach i uważam każde z nich za uzasadnione.

Po pierwsze, prorocy Starego Testamentu poprzez swoje zapowiedzi przygotowywali przyjście Mesjasza i Królestwa Bożego. A nowotestamentową kontynuacją ich służby są powołani przez Króla apostołowie i ich nauczanie.

Po drugie, w służbie ustanawiania i poszerzania Bożego Królestwa pojawia się współpraca apostolsko–prorocza. To były ZAWSZE zespoły, w których przynajmniej jedna osoba była prorocza.

Po trzecie, można to też rozumieć szerzej: silny Kościół, zdolny do poszerzania Królestwa, potrzebuje mieć dwa uzupełniające skrzydła – „świadome” (apostolskie) oraz „charyzmatyczne” (prorocze). Inaczej to wyrażając, potrzebujemy połączenia szerokiej, całościowej perspektywy ze szczegółową, precyzyjną.

Jeśli apostołowie kładą fundament nauczania stanowiący podstawę do stabilności i dalszego wzrostu wspólnoty, to jakie jest zadanie proroków? Otóż w każdym czasie i w każdym miejscu Kościół budowany jest nieco odmiennie, chociaż z zachowaniem tych samych zasad Słowa Bożego. To prorocy potrafią odebrać szczególne wskazówki dla danego miejsca i czasu, które następnie z pomocą apostołów (nigdy bez nich!) są „przekuwane” w konkretny projekt dla danego miejsca.