DEFINICJA 5 URZĘDÓW
APOSTOŁ
Jego celem jest ustanawianie i rozszerzanie Królestwa Bożego na ziemi. Apostoł posiada klarowną wizję misji Kościoła i ją umiejętnie komunikuje. Ma autorytet, aby ustanawiać na ziemi rzeczy postanowione w niebie. Jest skupiony na Wielkim Nakazie Misyjnym (zob. Mt 28,18 20) – ogłaszaniu Ewangelii o Królestwie i czynieniu uczniami ludzi spośród wszystkich narodów. Zakłada nowe wspólnoty (lokalne Kościoły) lub wspiera istniejące – zapewniając im zdrowy fundament. Jako pionier wytycza nowe kierunki służby i „przebija” się do miejsc dotychczas będących poza zasięgiem Bożego Królestwa. Jako duchowy ojciec prowadzi swoje dzieci (swoich uczniów) do dojrzałości w życiu i służbie. Jego celem jest ich, a nie własny sukces. Nigdy nie działa w pojedynkę, ale zawsze jest częścią zespołu. Ma zrozumienie istoty i namaszczenia pozostałych czterech urzędów. Jest jak kciuk w dłoni, który może kontaktować się z każdym z pozostałych palców. Posiada zdolność, aby budować mosty (połączenia) pomiędzy różnymi służbami. Pragnie zanieść Dobrą Nowinę i ustanowić Kościół w nowych miejscach. Jego darem jest umiejętność werbowania, tworzenia zespołów apostolskich i mobilizowania liderów do ewangelizacji, uczniostwa i organizowania życia wspólnoty chrześcijan. Jako budowniczy zespołu apostolskiego, pielęgnuje istnienie równowagi pomiędzy wszystkimi pięcioma służbami. Tworzy atmosferę słuchania i ulegania sobie nawzajem, dba o wzajemną miłość i szczerość w zespole apostolskim. Ma pokorę, która sprawia, że ludzie (w tym inni przywódcy) chcą za nim podążać i pragną od niego duchowego mentoringu/ prowadzenia. Czasem odczuwa niezadowolenie z instytucjonalizmu i sztywności struktur organizacyjnych Kościoła.
PROROK
Pomaga Kościołowi odebrać strategię z Nieba do działania. Otrzymuje wskazówki od Boga pomagające budowaniu Kościoła. Przynosi zachętę i zbudowanie Bożemu ludowi. Dostrzega przeszkody, które powstrzymują rozwój Bożego Królestwa. Jest prowadzony przez Ducha do skutecznej modlitwy (wstawiennictwa) o to, aby Królestwo się rozszerzało i przeszkody tej ekspansji były usuwane. Uczy innych jak poruszać się w darach objawienia i inicjuje funkcjonowanie tych darów w Kościele. Troska o sprawiedliwość i prawość skłania proroka do oczekiwania na słowo od Boga i przemawiania w Bożym imieniu (autorytecie). Posiada śmiałość i wrażliwość w przekazywaniu ludziom otrzymanego od Boga przesłania, zarówno całej wspólnocie, jak i pojedynczym osobom. Płonie żarliwością, kiedy odczuwa, że imię Boga jest znieważone i gdy Jego zamysły są błędnie przedstawiane. Duch Święty często przekazuje prorokowi informacje, których z ludzkiego punktu widzenia nie mógłby wiedzieć. Ponadnaturalna wiedza prowadzi go do modlitwy za ludzi, często za całe narody. Stacza duchowe boje, których w ludzki sposób da się zrozumieć.
EWANGELISTA
Jego pasja dotyczy ludzi jeszcze niezbawionych. Wie jak głosić im Ewangelię w sposób prosty i zrozumiały, z pasją i siłą przekonania. Centralnym tematem jego nauczani pozostaje śmierć i zmartwychwstanie Jezusa oraz odpowiedzialność człowieka wobec Bożego dzieła zbawienia. Gdy chodzi o ludzi już nawróconych, to jest skupiony na wyposażeniu ich i wysłaniu do głoszenia Ewangelii. Jest w tym twórczy (wykorzystuje różne sposoby i strategie) i nie do zatrzymania. Uruchamia działania ewangelizacyjne w Kościele. Zaszczepia swoją pasję dla niezbawionych w innych i kształtuje wśród chrześcijan atmosferę głoszenia Ewangelii. Posiada głębokie pragnienie przyciągania ludzi do Boga i poszerzania Bożego Królestwa. Czuje nieustanny smutek i żal kiedy słyszy o zmaganiach ludzi zagubionych. Inni chrześcijanie znają go z odwagi w głoszeniu Ewangelii. Doświadcza dyskomfortu, kiedy osobom nienawróconym w Kościele głoszona jest Ewangelia w sposób nieskuteczny i niedoskonały.
PASTERZ
Pasterz skupiony jest na potrzebach Bożego ludu. Jego uwaga koncentruje się na tych, którzy zostali już pozyskani dla Królestwa i potrzebują właściwego środowiska, aby wzrastać w wierze. Dostrzega wszelkiego rodzaju zranienia, duchowy głód oraz inne potrzeby i potrafi je zaspokoić. Zapewnia wierzącym ochronę i poczucie bezpieczeństwa. Jest osobą bardzo relacyjną. Zaszczepia w Kościele wrażliwość i troskę o ludzi poprzez własny przykład i nauczanie. Jego namaszczenie nie tylko daje mu zdolność do opieki nad ludźmi, ale także wyposaża innych wierzących, aby umieli troszczyć się o Kościół. Buduje strukturę zapewniającą dobrą opiekę pasterską dla wszystkich. Ludzie zwracają się do niego w kwestii porady, modlitwy i duchowego prowadzenia. Czuje obowiązek związany z wychowywaniem i pasterzowaniem swoich braci w wierze. Robi wszystko, by ochronić uczniów Chrystusa przed fałszywymi naukami. Bierze odpowiedzialność za dojrzałość i wzrost duchowy chrześcijan.
NAUCZYCIEL
Jego pasją jest, aby prawidłowe nauczanie było obecne w Kościele. Ma namaszczenie do prowadzenia członków Kościoła, by mieli poprawne teologicznie zrozumienia Słowa i potrafili właściwie (w sposób praktyczny) zastosować treści biblijne. Nieustannie odkrywa prawdy Słowa Bożego i pobudza innych wokół siebie, aby także umieli to czynić. Odruchowo sprawdza nauczanie przekazywane w Kościele, odróżniając prawdę od fałszu. Jest systematyczny w podejściu do studiowania i przekazywania wiedzy biblijnej. Jest zafascynowany studiowaniem Słowa. Sprawia mu radość poszukiwanie i przekazywanie informacji, które odkrył czytając Biblię. Jest w stanie przekształcić złożone pojęcia w takie, które będą łatwo rozumiane, przez ludzi do których mówi. Jest sfrustrowany i podirytowany, kiedy ma do czynienia z płytkim i pełnym herezji kazaniem czy nauczaniem. Stosuje głoszone przez siebie nauki we własnym życiu, aby nauczanie było autentyczne zarówno w słowie jak i w czynie (praktyce).
Ilustracja:
PASTERZ będzie zainteresowany tym, aby jak najszybciej opatrzyć rany i zadbać o poszkodowanych. Udzielenie pierwszej pomocy pozostanie jego priorytetem. Zorganizuje wszystko to co jest potrzebne, aby zapewnić poszkodowanym bezpieczeństwo: koce, wodę, lekarstwa itp. Dla EWANGELISTY, stosownie do udzielonego mu namaszczenia, najistotniejsze będzie to, czy poszkodowani w wypadku są pojednani z Bogiem. Mając na uwadze fakt, że ci ludzie, wskutek odniesionych ran, mogą nie przeżyć działanie ewangelisty będzie szybkie. NAUCZYCIEL będzie skupiony na znalezieniu przyczyn zdarzenia. Wnioski z tej analizy będą potrzebne, aby nauczyć ludzi bezpiecznego poruszania się w terenie, celem wyeliminowania podobnych, tragicznych, zdarzeń w przyszłości. PROROK będzie szukał przyczyn zdarzenia w świecie nadnaturalnym. Odniesie się do wcześniej otrzymanych wizji czy snów. Wskaże na istnienie „demonicznych ołtarzy” czy przekleństw, które wymagają usunięcia, aby w przyszłości nie zdarzały się wypadki. Będzie zainteresowany tym, aby uczyć ludzi jak widzieć i słyszeć Boga, by zapewnić bezpieczeństwo w przyszłości. APOSTOŁ najpierw będzie chciał się upewnić czy wszystkie służby działają prawidłowo i czy miejsce zdarzenia jest właściwie zabezpieczone. Po krótkiej ocenie sytuacji zacznie modlić się o nadnaturalne uzdrowienie poszkodowanych i, o ile będzie potrzeba, wskrzeszenie z martwych. Przyjrzy się tłumowi gapiów (obserwatorów zdarzenia) i poszuka tych, którzy razem z nim podejmą się działania. Apostoł wykorzysta zaistniałą sytuację, aby mogły zamanifestować się moc i autorytet Bożego Królestwa.